Grote dankbaarheid met een klein gebaar

In juli 2019 werd ik gebeld met een hulpvraag. Ze had de website van stichting BAKboord gevonden en was benieuwd of ik iets voor haar vriend kon betekenen met betrekking tot het vinden van werk. “Hij valt nog wel onder justitie tot december 2020, maar als het goed is, begint zijn detentiefasering eind dit jaar al,” kreeg ik te horen.

Niet wetend wat ik op dat moment voor hem kon betekenen, besloot ik toch telefonisch contact met hem op te nemen. Naarmate de tijd verstreek, bouwde ik een band met hem op. Zo vertelde hij me over zijn werkverleden en wat voor werk hij uiteindelijk zou willen doen als hij definitief afgestraft was. Wat ik bijzonder vond, is dat het niet alleen bleef bij het “zakelijke aspect”: hij deelde met me hoe hij de tijd in detentie doorbracht, maar ook hoe hij is opgegroeid en hoe het uiteindelijk zover heeft kunnen komen dat hij nu vastzat. Maandelijks hielden we telefonisch contact om vinger aan de pols te houden zodat ik hier en daar wat lijntjes uit kon zetten met betrekking tot toekomstige werkgevers.

Uiteindelijk ontmoette ik hem in januari van dit jaar en leek het aanvankelijk allemaal erg voorspoedig te lopen met de zoektocht naar een baan die aansloot bij zijn persoonlijke interesses en kwaliteiten. Nog vóór zijn einddatum zou hij via een opleidingstraject een betaalde baan krijgen als (assistent)-elektromonteur. En toen: Corona.

Hoewel het slechte nieuws is dat het nu onduidelijk is per wanneer hij deze opleiding succesvol kan afronden en daadwerkelijk kan starten met werken, is er ook goed nieuws. De deelnemer heeft ontheffing gekregen van de penitentiaire inrichting om thuis zijn vriendin en hun jonge kinderen te ondersteunen.

En hoe mooi is het dan om in de brievenbus een “Merci”-chocolade aan te treffen, puur door er alleen maar voor een ander te zijn door een luisterend oor te bieden en te helpen zoeken naar een mogelijkheid om het leven na detentie op te bouwen.